ledge when young; he will then be likely to devote himself to the same pursuit in manhood, and to enjoy the happy fruits of it in old age. For as vessels, when new, retain the flavour of the liquid first poured into them, so the minds of the young preserve the ideas then impressed upon them uneffaced by the influx of succeeding impressions."* * Τον μεν ουν των Πυθαγορείων ἱερωτατον θιασον λόγος έχει, μετα πολλων και άλλων καλών και τουτ' αναδιδάσκειν, ταις λεωφόροις μη βαδίζειν όδοις ουχ ένα κρηνωβατωμεν (ου γαρ ποσι καματον παρηγγελ λεν) αλλ' αινιττομενος δια συμβόλου το μητ' εργοις, μήτε λόγοις δημώδεσι και πεπατημένοις χρησθαι. Οσοι δε φιλοσοφιαν γνησίως ησπασαντο, καταπείθεις γενόμενοι τῷ προςαγματι, λόγον αυτο μαλλον δε θεσ μου ισούμενον χρησμῳ ὑπετοπησαν, και δόξας αγελαίους ὑπερκυψαντες ατραπον εκαινοτομησαν αβατον ἴδιωταις λογων και δογματων, ιδέας αναςειλαντες, ὧν ουδενι μη καθαρῳ θεμις ψαυσαι. λεγω δε μη καθαρούς όσοι η παιδειας εισαπαν αγευςοι διετέλεσαν, η πλαγίως, αλλα μη ύπ ευθείας αυτής εγεύσαντο, κάλλος το σοφίας εις το σοφίζειας αισχρος παραχαραξαντες. ούτοι TO νοητον φως ιδείν μη δυναμενοι, δια ασθένειαν του κατα ψυχην όμματος, ὁ ταις μαρμαρυγαις πεφυκεν επισκιάζεσθαι, καθαπερ εν νυκτι διάγοντες απισουσι τους εν ήμερα ζωσι, και όσα αν αυτοις ἡλιακων ακτίνων επικρατουν The above paragraph forms the introduction of the book in which Philo speaks of the Esseans. . ατιμία και των, ειλικρινέςατα περιαθρησαντες διηγώνται, τεράσια νομίζουσι, φασμασιν εοικότα, των εν θαυμασιν ου διαφε ροντα. πως γαρ OUX εκτοπια και θαυματ' οντως, φυγάδας μεν καλειν τους μη μόνον εν μέση τη πόλει διατρίβοντας, αλλα και βουλευοντας και δικάζοντας, και εκκλησιαζοντας, εςι δε ότε και αγορανομίας, και γυμνασιαρχίας, και τας άλλας λειτουργίας; πολίτας δε τους η μη εγγραφέντες το παράπαν, η φύγη κατέγνωσαι ; περαν όρων ανθώπους εληλαμένους, ου μονον ουχ επιβηναι της χώρας, αλλ' ουδ' εξ αποπτου το πατρώον έδαφος θεάσασθαι δυναμένους, ει μη τισι ποιναις ελαυνοιντο θανατώντες. εφεδροι γαρ κατα ειχοντων κολάσαι μυριοι, και δὶ ἑαυτων ηκονημενοι, και νομων προστάξεσιν ὑπερητούντες. Πως δε ου παράλογα και γέμοντα πολλης αναισχυντίας, η μανίας η ουκ εχω τι λεγω δια γαρ υπερβολην ουδε οικείων ονομάτων ευπορήσαι ραδιον) πλουσιους μεν ονομάζειν τους απορωτας τους, και των αναγκαίων επιδέεις λυπηρως και αθλίως αποξώντας, μολις το εφήμερον κομίζοντας, εν ευθηνία κοινη λιμον εξαιρετόν έχοντας, αρετας αυρα καθαπερ αερι φασι τους τεττιγας, τρεφομενους τους πενητας δε τους άργυρῳ και χρυσῷ, και πληθει κτηματων και προς σοδων, και άλλων αμύθητων αγαθων αφθονια περριρεομε νους· ὧν ὁ πλουτος ου συγγενείς και φίλους αυτό μόνον ωνησεν, αλλά και της οικίας έξω προελθών, μεγάλους We may therefore safely conclude, that the men, of whom the author speaks, were the follow και ὁμιλους δημ οτων και φυλάτων διαβας δε τι μείζον τη πολει χορηγεί τα παντα, ὧν ειρηνη χρειος η πολεμος απο δε αυτής ονειρωξεως τοις μεν αμφιθαλεσι, και τῷ οντι ευπατρίδαις, ὧν ου γονεις μόνον, αλλα και παπποι και πρόγονοι μέχρι των αρχηγετών, και προς ανδρών και προς γυναικων, επιφανεςατοι γεγονασι, δουλείαν επετολμησαν επιφημίσαι. τοις δε εκ τριγενείας σιγματίαις, παιδοτριψι και παλαιοδουλοις, ελευθερίαν. εςι δε τα τοιαύτα, ὡς ἔφην, προφασις ανθρωπων, οι διανοιαν μεν ημαυρωνται, δουλοι δε εισι δόξης, επανέχοντες αισθήσεσιν, ὧν το συνέδριον, ύπο των κρινομένων αει δεκαζομενων, αβεβαιον. χρην δε αυτούς, ειπερ όλως εζήλουν αληθειαν, μη των τα σώματα καμνόντων εν τῷ φρονειν ελαττούσθαι. εκείνοι μεν γαρ ἑαυτους επιτρέ πουσι ιατροις, ύγειας ορεγόμενοι. κατοκνουσι δ ̓ δυτοι νοσον ψυχης, απαιδευσίαν, απωσασθαι, γενομενοι σοφων ανδρων ὁμιληται, παρ ὧν ου μονον εςιν απομαθείν αμαθίαν, άλλα και ιδιον το ανθρώπου κτημα προσλαβείν, επισημην επειδή κατα τον λιγυρωτατον Πλάτωνα, φθόνος εξω θείου χορου ἱςαται. θειότατον και κοινωνικοτατον σοφία. συγκλείει δ ουδέποτε το ἑαυτης φροντίσηριον, αναπεπταμένη δ αει εισδέχεται τους ποτιμων διψώντας λογων" εις ακρατου διδασκαλίας αφθονον επαντλουσα ναμα, μεθύειν την νηφα λιον αναπείθει μεθην. δι δε ώσπερ εν ταις τελεταις ἱεροφαν τηθέντες, ὅταν ὁργιων γεμισθωσι, πολλα της προσθεί ολιγωρίας ἑαυτοὺς κακιζουσιν, ὡς ου φεισάμενοι χρόνου, ers of Jesus; and hence we are enabled to see the beauty and propriety of his observations. 1. It was frequently urged by unbelievers, that the Christian religion was not true, because it was recent; and because the founder, having appeared in a late period of the world, taught a doctrine opposite to the general apprehension of mankind. This objection was made by Celsus, who insinuates, that if Jesus was the Son of God, as his followers believed, he would have made his appearance from the beginning. The same objection was moreover made by the apostate Julian, and it cannot be doubted, but that it was made from the first promulgation of the gospel, when the force of it must have been more keenly felt. To these objections the Apostle Paul seems to allude, when he writes that Christ came in the fullness of time. Gal. iv. 4. And that he gave βιον τρίψαντες αβιωτον, εν ᾧ φρονησεως εχηρεύσαν. άξιον ουν νεότητα την πανταχου πασαν, τας απαρχας της πρώτης ακμης μηδενι μάλλον η παιδεια αναθείναι, ή και ενηβησαι και εγγέρασαι καλον. ώσπερ γαρ φασι τα καινα των αγγειών αναφέρειν τας των πρωτων εις αυτα εγχυθεντων οσμας, όντω και άι νεων ψυχαι τους πρώτους των φαντασίων τυπους ανεξάλειπτους εναποματτομεναι, τη φορά των αυθις επεισρέοντων ήκιςα κατακλυζομεναι, το αρχαίον διαφαι νουσιν ηθος. Vol. ii. p. 445, 446. 865. 1. Tim. his testimony in his own proper season. ii. 6. The language of the Evangelists too, that the word was in the beginning with God; that the kingdom was prepared for the righteous, that the Lamb was slain, and glorified with God, before the foundation of the world, as it implies that the Christian was not a new dispensation, but formed the great object of providence from the beginning of time, was well calculated to meet and defeat the same objection. Philo in the above paragraph glances at the charge of innovation, generally made against the Christian teachers, and he endeavours to defend them, in their deviation from the broad way of vulgar error, by a maxim of Pythagoras. "Those who sincerely embrace philosophy, separating from the herd of vulgar notions, have made a new path, inaccessible to such as are strangers to genuine wisdom, and have attained to ideas which the impure alone are unable to reach." 2. Although Jesus Christ demands attention and reverence under a much more exalted character than that of a philosopher, yet it will not be questioned by those, who are more inclined to regard the real nature of things, than to cavil about words, that the Christian religion merits in the highest sense the appellation of philosophy. For the weighty truths which it teaches, respecting God and man, are adapted to produce in the |