referre piget, et hæc notasse satis est, ne quis fama Andreæ Schotti ductus, interpretationi ejus nimium fidat, quem video in Photio vertendo sæpissime lcctorem fallere. Atque hæc de Fato et Providentia' fortasse nimis prolixa; de reliquis pauciora. Nam quod ad ea quæ ex Stobxo collegimus Fragmenta' spectat, diximus antea judicio nostro ad Hieroclis Qouμeva, Suidæ et Etymologo citata, referri debere. Et quidem si ulterius hariolari liceat, omnino verba illa quæ ex secundo Rerum Philosophicarum' libro ab istis producuntur, ad eam libri partem pertinuisse puto, quæ igi Oinar, sive de Familia,' tractavit. Docet id ipse in tractatu de • Nuptiis his verbis: Οὐκοῦν ἔχομεν ἐν τοῖς περὶ οἰκιῶν ἀποδεδειγμένοις, ὥστε σοφῷ προηγούμενος * μέν ἐστι ὁ μετὰ γάμου βίος· ὁ δ ̓ ἄνευ γυναικὸς κατὰ περίστα In iis quæ gì Oixiv scripsit, ostenderat viro sapienti vitam conjugalem primo loco esse eligendam; nos autem oportere sapientem imitari, atque nuptias nobis convenientes existimare, si μntis ein weglotuci5 quod, nisi aliquid forte accidat, quod merito prohibere possit. Quam sententiam Hieroclis quæ verba potiori jure sequatur, quam illa apud Suidam, quæ Philosophorum exemplo eandem rem eisdem pene verbis confirmant? Quis enim eorum non uxorem duxit, liberosque suscepit, et rei curam gessit, undevòs iμm odav övtos: quibus in hunc modum non sine ratione dispositis, ordinem tractatuum à Stobæo nominatorum non erit difficile nobis constituere. Primum itaque locum occupet, IПlas xenoτior EαUTois, sive quomodo nosipsos affectos esse oportet. Cui ego primum locum assigno, quia ipse capite de Cognatis' hoc ordine enumerat, Επειδὴ προεδιδάχθημεν πῶς τε χρηστέον ἑαυτοῖς, καὶ πῶς γονεῦσε nai adeλpois. Ergo ante parentes de nobismet ipsis egerat. Sequebantur ἀδελφοῖς. autem parentes patriam, patria Deos, ut statim ostendemus. Primum itaque locum Πῶς χρηστέον ἑαυτοῖς, secundum Πῶς θεοῖς χρηστέον, proximum teneat Πῶς πατρίδι χρηστέον. Certissimum hoc ex ipso tractatus initio. Μετὰ τὸν περὶ θεῶν λόγον, εὐλογώτατόν ἐστιν ὑποθέσθαι, πῶς πατρίδε xenior. Post Deos et patriam, quartum locum sortiuntur parentes, sive Πῶς χρηστέον γονεῦσιν. Hoc pariter ex ipsomet patet. Μετὰ τὸν περὶ θεῶν καὶ πατρίδος λόγον, τίνος μᾶλλον ἂν προσώπου μνησθείη τις πρωτον ἢ γονέων ; Proxime sequuntur fratres, sive περὶ φιλαδελφίας• deinde conjux, sive πως χρηστέον γυναικί. Caput de liberis septimum est, Πώς χρηστέον τέκνοις. De cognatis octavum, πῶς συγγενέσι χρηστέον. Autor ipse capitis initio ; τοῖς εἰρημένοις περὶ γονέων3 χρησίμως καὶ ἀδελφῶν, γυναικός τε καὶ τέκνων, ἀκολουθόν ἐστι προσθεῖναι καὶ τὸν περὶ συγγενέων λόγον. Atque ita tandem hunc ordinem extudimus, capitaque in hunc modum digessimus : de nobis ipsis, de Diis, de patria, de parentibus, de fratribus, de conjuge, de liberis, de cognatis.' Quæ omnia forte in primo λorouers libro continebantur; ad secundum enim refero quæ sequuntur. Primo περὶ οἰκιῶν: deinde, οικονομίας· denique περὶ γάμου et reliqua quæ 2 Nosipsos gerere, aut erga nosipsos affectos. Pearson. 2. Nos titulum περί γάμε, quem ad secundum Φιλοσοφημένων librum pertinuisse arbitratur, et ultimo in loco collocat Pearsonus, proxime ante hunc titulum repræsentari jussimus; auctoritate ipsius Hieroclis, pp. 312, 314. Idem. 3 Vide Not. ad p. 312. CI. JI. NO. XVIII, VOL. IX. T forte plurima à Stobro omissa sunt, ut ex priorum aliquibus fragmentum nobis nullum conservavit. Hæc autem uti sunt è Stobæo expressa, et satis fideliter versa, et satis feliciter plerumque, ubi res postulabat, emendata videntur. Ne tamen semper satisfactum officio Interpretis aut correctoris putetur, obiter notanda nonnulla duximus. Pag. 216. (304) pro ὀρθόστρωτοι τοίχοι, apponit margini forte κλεώστρωτοι, vertitque sublimes muri.' Sed neque conjectura placet, neque versio, cum verba Hieroclis satis elegantia sint, et frustra mutata, ut observat Cl. Salmasius ad Ælium Spartianum. Ut enim adorera generali λιθόστρωτα nomine quæ • lapidibus strata ;' ita quæ in altum,' gara. Et quemadmodum apud Codinum, cum de trullo loquitur, záros dicitur, quod in solo ponitur, μουσείωσις quod in cameris, ὀρθομαρμάρωσις quod in parietibus; ita de pavimento reais dicitur, de parietibus giorgwσις. Igitur ὀρθόστρωτοι τοίχοι sunt ὀρθομαρμαρωτοί, hoc est * 6 crustis marmoreis et laminis inducti. Deinde cum axioroi puppivõves • fornicati myrrhinones' reddit, et ad marginem exponit, loca myrtis consita opere topiario structis arcuatim, vel ejusmodi picturas, non recte mentem authoris explicat; potius enim forficati myrrhinones' dicendi sunt, quam fornicati.' Ita Glossæ Veteres Græco-latinæ, vaλi 'forfico; et Latino-græcæ, Forficatio' vanidaea. Revera av Græcis est, tondere.' Hesychius, arizas, nugas. Ut igitur apud Martialem tonsile buxetum, ita nostro ψαλιστοὶ μυῤῥινῶνες 2 tonsilia myrteta.' Unicum præter hunc locum attingam ad finem, p. 248. (318) pessime ab interprete acceptum. Καὶ τὰ μὲν ὑπὲρ ἀνδρῶν ἀποχρών ἄν· ἐπισ μετρῆσαι δέ τι καὶ τὴν γυναῖκα πρέπον. Et hæc quidem de viris dicta satis sint; restat adhuc de mulieris officio dicendum.' Non intellexit quid esset iμrga, quare et sententiam puncto mutilavit, et sensum nullo prorsus modo verbis consonum affixit. Est autem inMrgy, supra debitum aliquid largiri vel concedere, adeoque præter id quod officio nostro incumbit agere. * Mens Hieroclis hæc est. Cum opera familie inter* virum et fœminam dividenda sint ; ita ut rustica, forensia, civilia viro, domestica vero negotia fœminæ tribuantur : tamen et patremfamilias aliquando decet officiis domesticis sese immiscere; non tantum sciscitando et inspiciendo, sed etiam negotia muliebria tractando, imo ad ipsum lanificii opus nonnunquam descendendo. Et ut hæc virorum officio conveniunt, ita decet etiam mulierem non tantum lanificium tractare, sed ad opera magis virilia acce dere; et præter officia sibi peculiaria, aliqua etiam iuge loco in se suscipere. Ita lege et intellige verba Hieroclis: ἐπιμετρῆσαι δέ τι καὶ τὴν γυναῖκα πρέπον, ὥτε μὴ τῆς ταλασίας κοινωνεῖν μόνον 3 ταῖς θεραπείαις, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ἔργων τῶν ἐπανδροτέρων. 6 Sunt alia male accepta, alia mutila, quæ mihi jam festinanti aut ex cutere aut sanare non licet. 4 Quod autem ad postremum + Hieroclis fragmentum ex Eusebio desumptum attinet, mirabitur fortasse quispiam plura authoris verba Ita quidem scribitur in margine Stobæi Aurelia Allobrogum editi, quo usus videtur Pearsonus; sed xep fwTo, quod æque corruptum est, exhibet Editio Wecheliana. Needham. 2 Sunt tonsilia. Pearson. Nos exhibemus raïs Tepanaivais, auctoritate MS. Novi Collegii Oxon. Idem. 4 Vide supra Notam sextam. inde excerpta non esse. sebii sequetur, plura ad mus. Et fateor equidem, quisquis interpretem EuHieroclem nostrum * referet, quam nos retuliEcce enim in Confutatione libri septimi, hæc ille: Sed audi quibus Hierocles verbis partes Damidis tueatur. Probabilis, inquit, ratio fuit, cur Damis à Pythagoreorum ritu deflexerit.' Hæc igitur et quæ sequuntur Hieroclis erunt, si credamus Acciolo; si Eusebium consulamus, Philostrati erunt, qui sub rõ ovyyęapias nomine intelligitur, et apud quem libri septimi capite octavo, verba ipsa extant incorrupta: αἰτία μὲν ἥδε τό μεταβαλεῖν τὸν Δάμιν τὸ τῶν Πυθαγορείων σχῆμα· κ γὰρ ὡς κακίω γε αὐτὸ μεθεῖναί φησιν, ἐδὲ μεταγνὸς αὐτό. Quæ ideo descripsi, ut ex iis emendetur Eusebii codex, qui pro nde, dn, pro ws naxíw, xaxias, pro dva, minus recte habet μersiva, et airs perperam omittit. Neque hîc solum, sed alibi etiam in eo opere Hieroclem nobis, invito authore, exhibuit Interpres Florentinus, ὅσον ἐπὶ τῇ γραφῇ τῇ παρὰ τῷ φιλα λήθει παιδεύσεως μὲν ἐπὶ πλεῖστον ἥκοντος, τὸ δ' ἀληθὲς μὴ τιμῶντος συγγραφέως. Quatenus inquam colligere est de ipso Philalethis authore eruditione quidem magna referto, veritatem ipsam probro afficiente.' * Ita ille, ut solet.' Philalethis author certe erat Hierocles; at alius agà T Du, alius author Philalethis. Loquitur Eusebius de Philostrato, cui tam insigne et doctrinæ et veritatis studii testimonium dederat Hierocles; idque in hunc modum. Nos autem solam Philostrati historiam inspiciamus, ex qua ostendemus Apollonium non inter philosophos, ne quidem inter mediocris bonitatis viros, esse numerandum; nedum cum Christo comparandum, quantum colligere est ex scriptis Historici, Philalethis judicio et eruditi, et veritatem colentis.' Ita interpretor, particula negationis u deleta; tum quod ipsissima verba sint Hieroclis, tum quod hæc sequantur, τοιοῦτος γὰρ ἦν αὐτῷ μετὰ τῶν ἄλλων καὶ ὁ ̓Αθηναῖος Φιλόστρατος. Neque vero Acciolus toties sine socio erravit, eoque erudito. Meminit hujus Opusculi Eusebiani' Photius: 'Aveyvárn 'Evrebis rou Пaμφίλε ἀνασκευαστικὸν βιβλιδάριον πρὸς τὰς ὑπὲρ Απολλωνία του Τυανέως ̔Ιερος κλέος λόγες Lecta est Eusebii Pamphili confutatio brevis librorum Hieroclis de Apollonio Tyaneo.' Ita Andreas Schottus, hac annotatione adjecta: *Septem eos fuisse colligere licet ex libello Eusebii qui adhuc superest,' Mirabar primo septem libros contra Religionem nostram ab Hierocle fuisse conscriptos, cum Lactantius, qui eadem ætate vixit, duorum tantum mentionem fecerit; deinde vero obstupui, cum vir doctus id se ex libello Eusebii collegisse profiteretur, qui rou Dinades dos semper, ac si unus tantum liber fuisset, meminit; et verisimillimum est Hieroclem comparationem Apollonii Tyanei cum Christo nostro, in uno tantum ex duobus libris, ut ante docuimus, instituisse. Neque divinare possum unde eum numerum exculpserit Schottus, nisi forte locum paulo ante allatum ex confutatione libri septimi in animo habuerit, quo versio Accioli Hieroclis fragmentum male exhibet. Certe Eusebii libellus, licet adversus Hieroclem scriptus, in refellendis tamen Philostrati fabulis versa De nefario isto Hieroclis Nicomediensis opere consul. Eruditissimum Hen. ric. Valesium, de vita et scriptis Eusebii Cæsariensis, Holstenium de vita ct scriptis Porphyrii, p. 90. et Gul. Caveum, magnum Ecclesiastica Historiæ lumen, ja Historia Literaria, Tom. I. p. 279. Tom. II. p. 99. Needham, * tur, et octo ejusdem libros ordine percurrit; imo, quasi controversia summam ex Philalethe tantum nominare contentus, orationem totam adversus celebrem illam Sophistam et Historicum dirigit, ipsum vero Hieroclem eo tantum nomine postea, quòd fidem tam lepidis fabulis haberet, obiter perstringit. Atque hæc vera esse, tum ex verbis illis Eusebii, μόνην δὲ ἐπισκεψώμεθα τὴν τοῦ Φιλοστράτου γραφήν, tum ex diligenti collatione locorum ex Philostrato avrei adductorum, tum denique ex ipso libri titulo, secundum Codicem Regium à Cl. Holstenio expresso, luce clarius constabit. Neque vero mirum est Acciolum non vidisse quæ sint Hieroclis, cum non videat quis fuerit. Ostendimus ante è Lactantio fuisse eum è numero judicum;' neque tantum Christianorum persecutioni præfuisse putandus est, sed officium dignitatemque judicis, prius quam adeo crudeliter barbareque sævire Diocletianus inciperet, obtinuisse; quod hæc Lactantii verba non obscure indicant, quibus Hieroclem ipsum affatur. Tot semper latrones perierunt, et quotidie pereunt, utique multos et ipse damnâsti.' Confirmat hæc etiam satis non semel Eusebius : τούτων γὰρ ἡμῖν, inquit, " διακρινηθέντων, ὁμοῦ τοῦ τε Φιλα λήθους τὰ ἀνωτάτω τε καθ' ὅλων δικαστήρια διειληφότος ἡ κατὰ * Χριστιανών βεβαία, καὶ ὡς αὐτὸς ἑαυτῷ δοκεῖ, ἀκριβὴς ἐφ ̓ ἑκάστῳ κρίσις φανερὰ καταστήσεται. His itaque ad disquisitionem collectis, satis puto constabit, et Philalethis hujus judicia simul cuncta testimoniaque complexi, acre illud in Christianos, rerumque omnium ut de se ait judicium consultissimum. Ita Interpres Florentinus. Rursus Eusebius; Ταῦτα Ιεροκλεῖ τὰ ἀνωτάτω καὶ καθόλες δικαστήρια πεπιστευμένῳ μετὰ πολλῆς ἀνετάσεως ἀληθῆ καὶ πιστὰ εἶναι δοκεῖ. Hæc sunt quæ Hierocles pro veris habet, ille solertissimus in judiciis supra adductis ac undecunque in nobis legendis excussor.' Ita rursus Acciolus. Quis autem Oedipus hæc versionis ænigmata interpretabitur? aut quid tanto molimine libri in linguam magis familiarem transferuntur, si Græca intellectu sint facilia, Latina intelligi non possint ? Quid enim aliud est τὰ δικαστήρια διειληφώς, quam Judex constitutus? Quid và dinarτngia TETIOTEUμÉvos, quàm is cui concredita est potestas judicandi?' Quæ si sint τὰ ἀνωτάτω καὶ adóλov, (aut enim pro T, aut præter priori loco nai lego) quid aliud quàm immensa et suprema potestas,' aut in suprema saltem curia, denotatur? Quam autem potestatem Eusebius intelligit, utrum quòd esset ἔπαρχος ̓Αλεξανδρείας, ut ex Epiphanio docuimus, an δικαιοδότης, vel idios novos, de quibus Strabo, non est hic disserendi locus. Hæc enim ideo tantum adduximus, ut ostenderemus, Eusebium vitio interpretis minus fuisse intellectum, neque fragmentum authoris nostri, eo quod editum est, prolixius è libro adversus Hieroclem esse expectandum. * 2 Quoniam vero illius opera in hoc volumine claudit hoc marátov, finem etiam nostræ dissertatiunculæ simul imponet. Quam cum, ut postulatis Typographi tantum morem gererem, primo aggressus sim; ut lectori harum rerum studioso aliquo modo satisfacerem, eandem longius produxerim ; ut reliquis studiis, quæ me imperiosius avocant, vacem, filum ejus et crassiusculum, et jampridem nimis fortasse prolixum, hic abrumpam. JOANNES PEARSONUS. * Διευκρινηθέντων. Pearson. 2 Nos. Pearson. HORACE EXPLAINED BY EURIPIDES. IN the 105th verse of the Hippolytus ed. Monk, we have this line; οὐδείς μὲ ἀρέσκει νυκτὶ θαυμαστὸς θεῶν. I find nothing on this passage in Beck's Euripides, except the observation of Valckenaer, which, so far as it concerns Venus, (for the passage in the Bacche concerns Bacchus only) is not supported by a reference to any other passage, and the passage in Ovid is silent as to the time of worship: "Deos sibi placere negat Hippolytus, qui noctu colerentur, Venerem et Bacchum, cujus etiam agebantur sacra vúxrwg rà ñoλad, ut ait Eurip. in Bacch. v. 486. Ovid. Fast. v. 309. Hippolyte infelix, velles coluisse Dionem,' It may be here worth while to mention the note of Carolus Neapolis cited by Petrus Burmannus on this passage of Ovid, "Hæc Hesiodo et Homero Veneris parens, unde Arnobius, Dionea Venus, proles viri materfamilias Troici, atque intestini decoris publicatrix, sed hic pro filia est, ut ap. Papinium V. Achilleidos de Paridis judicio, Sed solam nimium vidisse Dionem." Hofmannus in the Ler. Univ. Lug. Bat. 1698. cites the two following passages of Virgil, under the word Dione, Ecce Dionai processit Casaris astrum, Ecl. 1x. v. 47. and though he cites the passage of Ovid, he has not noticed that Dione is there used for Venus herself. Two other passages are cited by Forcellinus, in the Lexicon totius Latinitatis, from Ovid, where Dione is used for Dionæa, Terribilem quondam fugiens Typhona Dione, Fast. II. v. 461. Vincant quibus alma Dione Faverit, et toto qui volat orbe, puer. Art. Amator. L. III. v. 3. Gesner in the Thesaurus Lingua Latina, is silent altogether about the three passages of Ovid, and about this use of Dione; but Basil Faber, in the Thesaurus Scholast. Erud. says: "Non raro pro ipsa Venere ponitur, ut ap. Auson. Epigr. 79. v. Stat. Silv. 1. 1. 86. (Cedut equus Latia qui contra Templa Diones, Cæsarei stat sede fori, where Jer. Markland is silent) The epigram of Ausonius, which is numbered 80, and not 79, in Tollius's ed. Amstelodami 1671., p. 55. runs thus, Aut restingue ignem, quo torreor, alma Dione, Aut transire jube, vel face utrimque parem, where alma Dione seems to be a quotation from Ovid. Forcellinus is therefore not quite correct when he says "Dione sæpissime usurpatur pro Vener● ipsa." |