scriptum oculos Brunckii fefellerit. Vix dignosci queunt av et as in Codicibus seculis decimi tertii et quarti. V. 12. Redde & quà where. V. 15. Ε θ'α erui θεα. Nempe lo post mortem utpote Dea colebatur.

Hæc quoque carmina Epodica non nisi in editione mea reperies: in reliquis pro Monostrophicis habentur. Ipse olim Strophas et Antistrophas detexi Append. Troad. p. 143. Aliam rationem aggressus est Seidlerus de Vers. Dochm. p. 333. quæ tamen nostra cedat necesse est, ni vehementer fallor.

Inserui τε ut διδύμοις conjungi possit cum vocibus ἐπὶ δάκρυσι in antistropha praeeunti : mox dedi περὶ μαστοὺς πιο παρὰ μαστοῖς. Sub audi ούσι scil. ἀδελφοῖς. Dein οὐλόμενα in οὐλομένοις mutatur. Denique e δίσσων erui τ' ὄσσων quibuscum arctissime cohærent voces subsequentes τοιαδ ̓ ἄχη φάνερα, τάλαιν' ὡς ἐλελίζω. Ald. exhibet νεκρῶν. voluit fortasse κούρων. Idem sonant αἰκίσματα ἔσσων απ δυσκλεής θέα apud Æschylum in Prom. 249. Unde corrigas Prom. 119. Ορᾶτε δεσμώτην με δυσπότμον θεόν. MS. unus θεών. lege θέαν. et cf. ibid. 69. Ορᾶς θέαμα δυσθέατον et Λυπρὸν θέαμα apud Euripidem in Troad. 1158. plura dabit Beckianus Index.

Voces male dispositas in ordinem redegi, et mendosas emendavi. V. 7. Ε μέλεον erui ἀελίῳ. \ Solennis est locutio δείξαι ἀελίῳ. Cf. Soph. Εl. 426. ἡλίῳ Δείκνυσι Orest. 812. ἐς αὐγὰς ἀελίοιο δεῖξαι et ῥέθος ἀελίῳ δεῖξον. Herc. F. 1204. V. 8. Vulgo ὃς ἐπὶ δώμασιν Αέριον σκότον βαλών. Olim volui ἀραῖον κότον ἀνόσια σοῖσι βαλών collato v. supr. 1068. καταβαλὼν ἀραῖσι τέκεα μέλεος, et δώμασιν reddito familia. Sed istam conjecturam esse falsam metrum ostendit; quo duce expuli δώμασι natum fortasse e prava lect. var. vice ὄμμασι. Quod ad ἀέριον σκότον cf. Theogn. 1004. Τάρταρος κερόεις. Unde recte Suidas Ἠερόεις, σκότεινος. Quod ad ὄμμασι βαλών cf. v. supr. 964. μέλαιναν κῆρ ̓ ἐπ' μμασιν βαλών.

1555. et sqq. Πόλιον, αἰθέρος

ἀφανὲς ἢ νεκροῦ

ἐπῳδὸς δ'.

εἴδωλον, ἄναρθρον,

2 ἢ πτανὸν ὄνειρον.

V. 2. Vulgo νέκυν. Constructionem non expedio. Junge εἴδωλον cum αφανές : de quibus pendent αιθέρος ή νεκροῦ. Quid velit apud Nostrum αιθέρος εἴδωλον liquet e simili locutione Æschylea αιθέριον κήνυγμα (quod exponit Eustathius per ἀέριον εἴδωλον) et Sophoclea καπνοῦ σκία: et νεκροῦ εἴδωλον imitatur Homericum illud νεκύων εἴδωλα καμόντων. Μοχ άναρθρον probe restituit Valckenaerius ex Hesychii gl. Αναρθρος, άτονος ἀσθενὴς, Ευριπίδης Οιδιπόδι.

V. 7. Metro reperto vera quoque scriptura Euripidi restituitur. Vulgo, ἔφερεν ἱκετὶς ἱκετὰν αἱρομένα. Unde erui ἔτρεφε τέκν ̓ εἴ γε τις ἄτεκν' ἀραμένα. Quam facile έτρεφεν in ἔφερεν hoc quidem loco delabi potuerit ecquis non videt. Mox τέκν' ατεκνα est oxymorum a librariis semper fere offensum. Simile quid peccatum reperies in Promethei loco mox citato. Quod ad sententiam cf. omnino Eschyl. S. C. Th. 921. Locum valde depravatum obiter emendabo. Ξένων τ' ἐπακτῶν στίχας Πολυφθόρους ἐν Αίδος. Δυσαίων πέφην ̓ ἃ τεκοῦσ ̓ ἐκ Προπάσων γυναίκων, ὅποσαι γ' Αἰνόγαμοι κέκληνται. Inepte vulgo τε πάντων. Exercitus Argivorum fuit undique collectus. Cf. ibid. 580 et 1018. Στράτευμ' ἐπακτόν. Mox e vulgatis δαισιδυσδαίμων erui αΐδος δυσαιών. Post 'Αΐδος subaudi δόμοις. Deinde in σφιν latet πεφην: inter τεκοῦσα et προπάσων excidit ex ut sæpe alibi. vid. ibid. 1059. Γένος ωλέσατε πρέμνοθεν οὕτως lege ωλέσατ' ἐκ πρέμνοθεν. Denique e τεκνόγονοι erui γ' αινόγονοι. Exstat αἰνομόροις ibid. 895. ubi bene citat Blomfieldus Ιλ. Χ. 480. 8 μ' ἔτρεφε τύτθον ἐοῦσαν Δύσμορος αἰνόμορον. quanquam displicere poterit ibi ανόμορον propter versus finem ως μὴ ὤφελλε τεκέσα θαι: unde patet legi debere αἰνότοκον. Hesychio favente Αἰνότοκος, κακὴ γένεσιν. Similiter Agamemnon dicitur πατὴρ αἰνοπατὴρ in Choeph. 312. Paris αἰνόγαμος in Helen. 1130. et αἰνόλεκτρον in Agam. 714. unde restituitur αινίγαμοι Æschylo: cujus in cantu antithetico lege

Τάχ' ἄν τις εἴποι, τίνες Δόμων πατρώων λαχαί; Περὶ τάφων μάλ' ἤχην αύτας Προπέμπει δαικτὴς γόος αὐτόστονος αὐτοπήμων. Vocibus transpositis dedi περὶ vice επ' et αὐτὰς vice αὐτούς. Dein εἴ γέ τις est formula usitata; quam alii aliter variant : Soph. d. Τ. 1137. Εἰ καί τις ἄλλος Plato Euthyphrone p. 54. ed. Fischer. εἴπερ τις ἄλλος idem in Phædone p. 238. εἴπες τις πώποτε καὶ ἄλλος. V. 8. Solenne est φέρειν vel synonymum τίκτειν et τρέφειν in eadem sententia. Cf. Hom. Ι. X. 421. Eurip. Electr. 969. Med. 1349. Hipp. 624. Ed. Τ. 827. Aristoph. Pac. 628. Mire variant libri inter ὀρόμενα, ορώμενα, αιρόμενα et αιωρόμενα. Ipse dedi αράμενα: licet valde dubitarim de αίρεσθαι an a Græcis usurparetur eodem modo ac nostrates to bear, dictum de fcemina puerum utero gestante. Si probum sit ανόμορον apud Homerum hic legi potest ανόμορος.

1597. et sqq.

̓Επῳδὸς σ'.

Χαλκόκροτον δὲ λαβοῦσα νεκρῶν πάρα
φάσγανον, εἴσω σαρκὸς ἔβασεν ἀ-
κίνακιν ἐν δὲ τέκνοις ἔπεσ ̓ ἀμφοῖν.
ταῦτα δ ̓ ἐν ἤματι τῷδε συνήγαγεν
ἀμετέροισι δόμοις θεὸς ἄχθη

κοὐ ποτ ̓ ἔρις τάδε πάντα τελευτᾷ.

V. 3. Edidit Porsonus cum MSS. nonnullis ἔβαψεν ἄχει δὲ τέκνων ἔπεσ ̓ ἀμφὶ τέκνοισι. At vice ἄχει tres Codices ἄγχι unus ἄγχη alter ἀγχει duo άχη Membr. ἔχει. Cant. pro var. lect. αχι. Ipse autem ex axi et τέκνων conjunctis efinxi ἀκίνακιν. Vox rarissima inter poetas fieri nequit quin corrumpatur: mox collato v. supr. 1476. "Ωθει σίδηρον, ἐν δὲ τοῖσι φιλτάτοις Θανοῦσα κεῖται περιβαλοῦσ ̓ ἀμφοῖν χέρας, non dubitavi reponere ἐν δὲ τέκνοιςαμφοῖν. Var. lect. quam Schol. commemorat; σὺν τέκνοις δὲ ni fallor ex hoc loco fuxit unde aliquis corrigere poterit ibi ἐν δὲ παισὶ φιλτάτοις: sæpe enim τοῖσι et παισὶ permutantur vid. Elmsleius ad Heracl. 216. V. 5. ἄχθη exhibet unus Ms. V. 6. Porsonus 'Ω πάτερ ὃς ταῦτα τελευτα. At hæc plane abundant post sententiam præeuntem. MS. unus τάδ' ἐπιτελευτα unde erui τάδε πάντα τελευτᾷ. et paulo ante collato v. supr. 365. εἶτ ̓ ἔριςαἴτιος εἴτε τὸ δαιμόνιον et 811. Ἔρις θεὸς τάδε μήσατο mihi vix dubium videtur quin gis huic quoque loco restitui debeat. Voluit dicere Antigone hæc mala divinitus immitti a Deo majorum gentium non minorum.

Med. 131. et sqq.

Εκλυον φωνὰν

ἔκλυον δὲ βοὰν
τᾶς δυστάνου Κόλχιδος,
οὐδ ̓ ἐξώπιος· ἀλλὰ, γε-
ραῖ, ἐπάϊξον·
ἀμφιπύλου γὰρ

ἔσω μέλαθρον
βοὰν ἔκλυον,
οὐδὲ συνήδομαι
ἄλγεσι δώματος·
5 ἐπεὶ μὴ φίλον
κέκρανται, γύναι.

Vice οὐδὲ πω ἤπιος, quæ verba nullum reposui οὐδ ̓ ἐξώπιος, subaudito ἐγώ.

10

aut humilem sensum præbent, Nempe Chorus, hac locutus,

convertit oculos ad eam scenæ partem, quâ vox auditur et unde Medea est exitura. V. 5. Quid velit λέξον non video. Restitui ἔπαιξαν. Medeæ ejulatibus perterritus in scenam intrabat Chorus, et, Nutricem, diu nimis ab herâ absentem, jubet ut Medea se comitem adjungat. Illud ἐπ' vulgo sequitur λέξον.

V. 9. Vulgo δι' άλα νύχιον ἐφ ̓ ἁλμυρὰν πόντου κλῆς: Quoties aliquis dicitur Euxino per Hellespontum navigare, toties fere, mentio facta est de saxis concurrentibus nomine Cyaneis. Cf. Μed. 2. διαπτάσθαι—κυανεὰς Συμπλήγαδας, ibid. 1259. κυανεάν λιποῦσα Συμπληγάδων πετρᾶν. Αndrom. 792. ἐκπερᾶσαι ποντίαν συμπλήγαδα. 856. ἡ διὰ κυανεὰς ἐπέρασε πλαγκτάς : sic enim lego vice επέρασεν ακτάς. Cf. Herodot. IV. 85. ἔπλεε ἐπὶ τὰς Κυανεὰς καλεομένας τὰς πρότερον πλαγκτὰς Ἕλληνες φάσιν εἶναι. Bene igitur Hesych. Πλαγκται, οὕτω πέτραι τινες καλοῦνται (ἀπὸ) τοῦ πλάζεσθαι αὐτὰς ἂς ἕνιοι Συμπλήγαδας καλοῦσιν, Iph. Τ. 241. κυανεᾶν Συμπλήγαδα Πλάτη φυγόντες. ibid. 392. κυανεαὶ κυανεὰς Σύνοδοι θαλάσσα. ibid. 893. διὰ κυανεάς-πέτρας. Bene igitur κυανεὰν reposui ; bene quoque άλμην. Cf. infr. 1283. ἐς ἅλμαν. Hipp. 150, 751. et tria loca alia dat Index Beckianus. Exstat quoque vox in Pers. 397, et apud Hesychium ex incerto Scriptore allegantem Τετραέλικτον ἄλμαν.

Hippolyti v. 160. et sqq.

Φιλεῖ δὲ τῇ δυσ

τρόπῳ γυναίκων

ἁρμονία κακὰ δύσε

τανος ἀμάχανός τε συν

οικεῖν ώδη

ίνων καὶ

δυσφροσύνας· δι ̓ ἐμᾶς ᾖξέν ποτε νήδυος ἅδ ̓ αὐ
ρά, σε τὴν εὔλοχον οὐρανίων τόξων μεδέουσαν
Αρτεμιν ἀϋτεῖν

κ' “ αἰῶν πολυζήλ-
ωτος εἴη μοι

σὺν θεοῖς φοιτᾶν.”

11

Sensum hujus loci olim aperui. vid. Classical Journal N. ix. p. 201. at verba non usquequaque assecutus sum, de metri ratione nihil suspicatus: quod uti nunc video, postulat ἀμάχανος τε vice ἀμαχανίας et καίων pro καιμοί et εἴη μοι vice del. Quod ad αἰὼν πολυζήλωτος. Cf. Med. 943. et Simonid. Fragm. xi. ζηλωτός αιών. unde corrigi debet. Orest. 961. ὅ τ' ἐπὶ μακαρίοις Ζηλωτὸς ὢν ποτ' οἶκος : ibi edidit Porso

nus e conjectura Musgravii Ζῆλος ὤν. Mihi vero placet ἔπεσε μακαρίοις Ζηλωτές ποτ' αιών et in antistrophico ἄταν αἱματησον. Nascitur οἶκος vel οἴκους a prava var. lect. vice οἴκων in v. 956. Corrigi debent et alia duo loca, quasi parietes de una fidelia dealbati. Alter est Sophoclis ad finem Edipi Tyranni, alter Euripides in epilogo Phoenissarum. Utrosque sic lege. In Sophocle

Ω πάτρας Θήβης ἔνοικοι λεύσσετ', Οἰδίπους ὅδε,
κλεινὸς ὅστ ̓ αἴνιγμ' ἀοιδοῦ καὶ κράτος γνώμῃ κύρουν,
εἰς ὅσον κλυδῶνα δεινῆς ξυμφορᾶς ἐλήλυθα.

et in Euripide

Ω πάτρας κλεινῆς πολῖται, λεύσσετ', Οἰδίπους ὅδε,
Σφιγγὸς ὃς μόνος κάτεσχεν τῆς μιαιφόνου κράτη,
Οὗτος, ᾧ ζηλωτὸς αἰὼν καὶ περίβλεπτος τέχνης
*Ην, ἄτιμος οἰκτρὸς αὑτὸς ἐξελαύνομαι χθονός.

Nisi me omnia fallunt, Tragicus uterque suam scripturam, si vivus esset, agnovisset. In Sophocle vulgatur αινίγματ ̓ ἤδη καὶ κράτιστος ἦν ἀνήρ. Idem versus exstabat quoque inter Euripidea, exceptis ἔγνω et μέγιστος. Atqui collato Ed. Τ. 398. γνώμη κυρήσας vix dubium videtur quin eadem phrasis huic quoque loco restitui debeat. Collatis quoque Ed. T. 193, 237, 586, 758. Ed. 373. Antig. 60, 166, 173, 873. in quibus omnibus xpáros sonat imperium, patet Sophocleum esse κράτος hoc etiam loco. Mox ex αινίγματ' ἤδη erui αἴνιγμ' ἀοιδοῦ. Simpliciter dos a Sophocle vocatur Sphinx: cf. Ed. Τ. 36. Σκληρᾶς

δοῦ et ab Euripide in Phen. 1596. dicitur ἔγνων Σφιγγὸς ἀοιδοῦ σῶμα : unde fluxit yvw vice. At more Sophocleo unum verbum ex gouv cum duobus nominibus, utcunque diversis, construitur. Vid. Interpretes ad Electr. 435. et loca ibi citata. Denique quod ad κλεινὸς - Οἰδίπους. cf. Ed. Τ. 8. Ὁ πᾶσι κλεινὸς Οἰδίπους. Sententiam postremo, quam Sophocles uno versu expressit, alter Tragicus duobus oravit in Phoen. 49. τυγχάνει δέ πως Αἴνιγμ' ἐμὸς παῖς Οἰδίπους Σφιγγὸς μαθών, Καὶ σκῆπτρ ̓ ἔπαθλα τῆσδε λαμβάνει χθονός. Hujus verba nunc attingo. At in ipso limine id notabile evenit, quod inter Sophocleos exstiterit olim versus ex Euripideis interpolatus, et vicissim inter Euripideos locum habuerit versus e Sophocleis haustus. Nempe sic vulgo legebantur verba Euripidea inter Sophoclea Ὅστις οὐ ζήλῳ πολίτων καὶ τύχαις ἐπιβλέπων. quæ mutavi in Οὗτος ὦ ζηλωτὸς αἰὼν καὶ περίβλεπτος τέχναις. Quam facile οὗτος ὦ in ὅστις οὐ delabi possit, ecquis ignorat, nec videt ΖΗΛΩΤΟΣ ΑΙΩΝ vix distare ab ΖΗΛΩ ΠΟΛΙΤΩΝ: mox de τέχνης et τύχαις permutatis vid. Prom. 87. Denique cum περί βλεπτος quodam casu in ἐπιβλέπων mutaretur, feri non potuit quin et voces transponerentur. Hactenus de corruptelarum origine, quod ad linguam, monui supra ζηλωτός αἰων exstare in Med. 243. et nunc moneo quod αιών περίβλεπτος conferri possit cum βίος περίβλεπτος in Androm. 89. nec multum distet Herc. F. 508. Ὁρᾶτε μ', ὅσπερ ἦν περίβλεπτος βροτοῖς : neque Sophocles in Ed. Τ. 383. suam opem denegat ad illustrandam Euripidis sententiam scribendo τέχνη τέχνης Ὑπερφέρουσα, τῷ πολυζήλῳ βίῳ Ὅσος παρ' ὑμῖν ὁ φθόνος φυλάσσεται. Quibus similia loquitur Euripides in Med. 296. et sqq. Postremo vice VOL. IX. Cl. JL NO. XVII.

2 B